Sanatorium pod klepsydrą (1973)

Sanatorium pod klepsydrą (1973) to film poetycki, poruszający temat przemijania i sensu życia. Oparty jest na opowiadaniu Brunona Schulza o tym samym tytule.

Józef (Jan Nowicki), dorosły mężczyzna, odwiedza sanatorium doktora Gotarda (Gustaw Holoubek), w którym kiedyś leczył się jego zmarły ojciec. W tym niezwykłym miejscu Józef przenosi się w przeszłość, do czasów swojego dzieciństwa. W surrealistycznej rzeczywistości jego ojciec żyje, a on ponownie jest małym chłopcem. Widzi żydowskie miasteczko, swój rodzinny dom, księżniczkę Biankę (Bożena Adamek), która odrzuciła jego miłość, odchodząc z przyjacielem Rudolfem.

Józef próbuje przywrócić przeszłość, ale to jest niemożliwe. Czas nieubłaganie płynie, a rzeczywistość zmienia się. Józef musi pogodzić się z tym, że jego ojciec nie żyje, a jego młodość bezpowrotnie minęła.

Film Wojciecha Jerzego Hasa to wizualna uczta. Bohaterowie poruszają się po surrealistycznych przestrzeniach, pełnych barw i symboli. Has wykorzystuje w filmie techniki takie jak animacja, collage i asamblaż, tworząc niepowtarzalny klimat.

Sanatorium pod klepsydrą to film, który porusza i skłania do refleksji. To dzieło sztuki, które zachwyca widzów od pokoleń.

Oto bardziej szczegółowy opis filmu:

Akcja filmu rozpoczyna się w przedwojennej Polsce. Józef, dorosły mężczyzna, przyjeżdża do sanatorium doktora Gotarda, w którym kiedyś leczył się jego zmarły ojciec. Józef jest zrozpaczony śmiercią ojca, który był dla niego bardzo ważną osobą.

W sanatorium Józef czuje się dziwnie. Miejsce to jest pełne tajemniczości i magii. Józef ma wrażenie, że czas płynie tam inaczej niż w normalnym świecie.

Pewnego dnia Józef zasypia w sanatorium. Kiedy się budzi, okazuje się, że znalazł się w surrealistycznym świecie. W tym świecie jego ojciec żyje, a on ponownie jest małym chłopcem.

Józef spędza w tym świecie kilka dni. Widzi żydowskie miasteczko, w którym się urodził, swój rodzinny dom, a nawet księżniczkę Biankę, która kiedyś odrzuciła jego miłość.

Józef próbuje przywrócić przeszłość. Chce, żeby jego ojciec nadal żył, a on mógł być z ukochaną. Jednak to jest niemożliwe.

Ostatecznie Józef musi pogodzić się z tym, że przeszłość bezpowrotnie minęła. Czas nieubłaganie płynie, a rzeczywistość zmienia się.

Film kończy się sceną, w której Józef wychodzi z sanatorium. Jest już dorosłym mężczyzną, ale w jego oczach wciąż widać tęsknotę za przeszłością.

Sanatorium pod klepsydrą to film, który porusza wiele ważnych tematów. To opowieść o przemijaniu, śmierci, ale także o miłości i tęsknocie. Film jest również refleksją na temat roli sztuki w życiu człowieka.

Film został zrealizowany w stylu surrealistycznym. Has wykorzystuje w filmie techniki takie jak animacja, collage i asamblaż, tworząc niepowtarzalny klimat. Obrazy w filmie są pełne symboli i znaczeń.

Sanatorium pod klepsydrą to film, który zachwyca widzów od pokoleń. To dzieło sztuki, które porusza i skłania do refleksji.