Rok diabła / Rok ďábla (2002)

„Poczta diabła” to niezwykłe dzieło kinematograficzne, które przenosi widza w świat surrealistycznych doświadczeń, zainspirowanej rzeczywistością i fantazją, ukazującą tajemnice ludzkiej egzystencji. Reżyserem tej opowieści jest znany z sukcesu „Samotnych” Petr Zelenka, który tym razem kieruje naszą uwagę na fikcyjną biografię prawdziwych artystów, grających w filmie same siebie.

Jan Holman, pokonujący swój nałóg alkoholowy, wyrusza do Czech, aby zrealizować dokument o szpitalu odwykowym. Tam natrafia na Jaromíra Nohavicę i jego anioła stróża, Karla Plíhala, który wraz z zespołem „Czechomor” prezentuje swoje osobiste przedstawienie pogrzebowe. To spotkanie staje się iskrą, która rozpala Plíhala, prowadząc do propozycji wspólnych występów, co staje się preludium do niezwykłej opowieści o ludzkich losach splecionych z mistyką.

Film, choć rozpoczyna się jako dokument, szybko przekształca się w surrealną podróż, w której trudno rozróżnić, co jest prawdą, a co fikcją. Wśród bohaterów widzimy prawdziwych muzyków, takich jak Jaromir Nohavica, Karel Plihal oraz członków zespołu „Czechomor”, a także gościnne występy zagranicznych artystów, jak brytyjski muzyk rockowy Jaz Coleman. Wszyscy oni stanowią integralną część tej magicznej opowieści, w której rzeczywistość splata się z marzeniami.

Wątki poruszane w filmie są liczne i różnorodne, od walki z nałogiem alkoholowym po refleksje nad rolą mediów w życiu współczesnego społeczeństwa, a także dylematy związane z wiarą i przeciwieństwem między dobrem a złem, symbolizowanym przez anioła i diabła. Jednak to muzyka pełni tu główną rolę, nadając filmowi niepowtarzalny klimat i stanowiąc tło dla introspektywnych podróży bohaterów.

Petr Zelenka, zgrabnie manipulując konwencjami filmowej narracji, używa bogatej palety środków, aby zanurzyć widza w wir metafor i przenikających się wątków. Efektem jest mistyczna opowieść, która unika jednoznacznej interpretacji, prowokując do refleksji nad istotą ludzkiego doświadczenia. „Poczta diabła” to nie tylko film, to podróż przez labirynty ludzkiej psychiki, gdzie granice między tym, co realne, a tym, co tylko wyobrażone, stają się rozmyte.