Ostatni dzwonek (1989)

Do ostatniej klasy w prowincjonalnej szkole średniej przybywa Krzysztof Buk (Zbigniew Suszyński), który został wyrzucony z poprzedniego liceum za roznoszenie ulotek. Szybko zdobywa przyjaźń kolegów, równie niepokornych jak on. Uczniowie wraz z młodą wychowawczynią, zwaną Meluzyną (Agnieszka Kowalska), przygotowują spektakl teatralny "Lekcja historii", oparty na tekstach oficjalnych komunikatów prasowych. Wicedyrektor szkoły (Aleksander Bednarz) za wszelką cenę próbuje udaremnić jego realizację. Między nim a młodzieżą narasta konflikt, którego głównym źródłem są odmienne poglądy polityczne. Tymczasem Krzysztof rozpoczyna romans z Meluzyną...

Prowincjonalna szkoła średnia. Do klasy IVa, która jest postrachem nauczycieli, przybywa Krzysztof Buk, wyrzucony z poprzedniej szkoły za kolportaż ulotek. Szybko zdobywa zaufanie kolegów. Z pomocą młodej wychowawczyni Meluzyny pragną przygotować spektakl teatralny pt. "Lekcja historii", oparty na tekstach oficjalnych komunikatów prasowych, i zaprezentować go na Festiwalu Młodego Teatru w Gdańsku. Szkoła, zwłaszcza jej wicedyrektor Jakubowski, wszelkimi sposobami stara się udaremnić tę realizację. Przyjaciel Buka i podpora zespołu, Świr, zostaje odesłany do szpitala psychiatrycznego, skąd udaje mu się w decydującym momencie uciec. Spektakl, zrealizowany metodą happeningu na ulicach miasta, zarejestrowany na kasecie video, zdobywa Grand Prix. W czasie pisemnego egzaminu podczas matury Świr zamyka się w dyżurce i odkręca gaz. Dzwonek powoduje eksplozję. Na ustnym z historii Jakubowski złośliwie "obcina" Buka. Meluzyna na znak protestu opuszcza szkołę. Jakubowski zostaje jej dyrektorem.

Wiosna 1988 na Wybrzeżu. Krzysztof Buk, uczeń ostatniej klasy liceum w Gdańsku, zatrzymany za roznoszenie ulotek "o antypaństwowej treści" zostaje relegowany ze szkoły i karnie przeniesiony do innej - poza miejscem zamieszkania. Pojawienie się nowego ucznia burzy całą dotychczasową hierarchię klasową. Krzysztof - bardziej doświadczony życiowo od swoich rówieśników - uczy kolegów jak przemienić uczniowskie żarty wobec kadry nauczycielskiej w świadomy i zorganizowany bunt. Dokonuje tego poprzez szkolny teatr, który staje się płaszczyzną autentycznej ekspresji młodych ludzi: w happeningowej formie wyrażają swój stosunek do rzeczywistości, do toczącej się obok historii. Wbrew protestom ciała pedagogicznego (z którego wyłamuje się młoda nauczycielka muzyki) spektakl, pod wymownym tytułem "Lekcja historii", dochodzi do skutku, a nawet odnosi prestiżowy sukces na Festiwalu Młodego Teatru. Ale zwycięstwo ma gorzki smak.