Widmo wolności / Le Fantôme de la liberté (1974)

Widmo wolności to surrealistyczny film fabularny z 1974 roku w reżyserii Luisa Buñuela. Film składa się z ciągu luźnych epizodów, które nie są ze sobą powiązane fabularnie. Każdy epizod opowiada o innej historii, która jest pełna absurdu i groteski.

Film rozpoczyna się od sceny, w której mnichowie grają w pokera o medaliki. Gra jest rozgrywana w klasztorze, a mnichowie nie kryją emocji. Jeden z nich wygrywa i triumfalnie pokazuje swoją wygraną. Inny mnich jest rozczarowany i rzuca się na ziemię.

Kolejny epizod opowiada o zniknięciu dziewczynki. Dziewczynka zgłasza się na komisariat wraz z rodzicami, ale policjanci nie są zainteresowani jej sprawą. Kontynuują poszukiwania, ignorując obecność dziewczynki.

W kolejnym epizodzie widzimy snajpera, który strzela do przechodniów z dachu wieżowca. Snajper zostaje schwytany i osądzony. Podczas rozprawy nie okazuje żadnych emocji. Wysłuchuje wyroku śmierci i spokojnie wychodzi z sali, rozdając autografy.

Ostatni epizod to wykład profesora o społecznych konwenansach. Profesor opowiada o przyjęciu, w czasie którego goście zasiadają wokół stołu na sedesach. Jedzenie, jako czynność wstydliwa, odbywa się w zamknięciu.

Film Widmo wolności jest pełnym absurdu i groteski obrazem świata. Buñuel wykorzystuje w filmie surrealistyczne środki wyrazu, aby zwrócić uwagę na absurdy i hipokryzję współczesnego społeczeństwa.

Analiza filmu

Konstrukcja filmu

Film Widmo wolności składa się z ciągu luźnych epizodów, które nie są ze sobą powiązane fabularnie. Każdy epizod opowiada o innej historii, która jest pełna absurdu i groteski. Buñuel celowo wybrał taką konstrukcję filmu, aby zwrócić uwagę na absurdalny i groteskowy charakter współczesnego świata.

Motywe

W filmie Widmo wolności pojawiają się następujące motywy:

• Absurd – Buñuel wykorzystuje w filmie absurd, aby zwrócić uwagę na absurdalne i groteskowe zachowania ludzi. Przykładem może być scena, w której mnichowie grają w pokera o medaliki. Gra jest rozgrywana w klasztorze, a mnichowie nie kryją emocji. Jeden z nich wygrywa i triumfalnie pokazuje swoją wygraną. Inny mnich jest rozczarowany i rzuca się na ziemię.
• Hipokryzja – Buñuel pokazuje w filmie hipokryzję współczesnego społeczeństwa. Przykładem może być scena, w której snajper strzela do przechodniów z dachu wieżowca. Snajper zostaje schwytany i osądzony. Podczas rozprawy nie okazuje żadnych emocji. Wysłuchuje wyroku śmierci i spokojnie wychodzi z sali, rozdając autografy.
• Konwenanse – Buñuel krytykuje w filmie społeczne konwenanse. Przykładem może być scena, w której goście zasiadają wokół stołu na sedesach. Jedzenie, jako czynność wstydliwa, odbywa się w zamknięciu.

Interpretacja

Film Widmo wolności można interpretować na wiele sposobów. Można go interpretować jako satyrę na współczesne społeczeństwo. Buñuel pokazuje w filmie absurdalne i groteskowe zachowania ludzi, które są wynikiem hipokryzji i konwenansów.

Film można również interpretować jako refleksję nad naturą człowieka. Buñuel pokazuje w filmie, że człowiek jest istotą absurdalną i groteskową. Jest on zdolny do zarówno dobrych, jak i złych czynów.

Ocena filmu

Film Widmo wolności to arcydzieło surrealistycznego kina. Buñuel wykorzystuje w filmie absurd i groteskę, aby zwrócić uwagę na absurdalny i groteskowy charakter współczesnego świata. Film jest pełny humoru i ironii, ale jednocześnie jest to film głęboko przemyślany i refleksyjny.

Film został pozytywnie przyjęty przez krytyków. Został nominowany do nagrody National Board of Review za najlepszy film zagraniczny.