Śluby panieńskie (2010)

W kinematograficznej produkcji „Śluby panieńskie (2010)”, w reżyserii Filipa Bajona, rozwija się opowieść dwóch niezależnych i zbuntowanych kobiet, Klarze i Anieli, które zdecydowały się na życie bez zobowiązań małżeńskich. To wyjątkowe postanowienie stawia przed dwoma kawalerami, Albinem (Borys Szyc) i Gustawem (Maciej Stuhr), nietypowe wyzwania, wymagając od nich podwójnych starań, aby zdobyć ich względy.

Albin i Gustaw, dwaj zadziorami przepełnieni mężczyźni, zamierzają skłonić do siebie dwie panny, Anielę (Anna Cieślak) i Klarę (Marta Żmuda Trzebiatowska), za wszelką cenę. Niemniej jednak, Aniela i Klara to nie zwyczajne zdobycze dla uwodzicieli. To dwie silne, niezależne kobiety gotowe podjąć wszelkie działania, aby pokrzyżować plany dwóm podrywaczom i udowodnić, że nie da się nimi łatwo manipulować. Rozpoczyna się intensywna wojna między płciami, gdzie intryga przeplata się z intrygą, serca są łamane na potęgę, a każdy dostępny chwyt jest używany. Czy Radost (Robert Więckiewicz), twardziel o romantycznym sercu, zdoła zatrzymać spirale nieporozumień i doprowadzić do szczęśliwego rozwiązania tego komediowego zamieszania?

Film czerpie inspirację z komedii Aleksandra Fredry, gdzie postaci takie jak Pani Dobrójska, Radost czy ojciec Klary rozważają, kto powinien stać się wybrankiem Anieli i Klary. Gustaw ma być mężem Anieli, a niepokorna Klara ma wyjść za mąż za Albina, swojego sąsiada. Jednak dziewczęta sprzeciwiają się tej decyzji i składają śluby panieńskie, przyrzekając, że nigdy nie będą miały zamiaru zawierać związku małżeńskiego.

„Śluby panieńskie” to monumentalna produkcja kostiumowa, równorzędna z „Zemstą” i „Ogniem i mieczem”. Genialna intryga tego filmu, określana jako komedia wszech czasów, ukazuje zaskakująco uniwersalne mechanizmy relacji damsko-męskich. Historia Klar i Anieli, które decydują się na uniknięcie małżeńskiego losu, rzuca nowe światło na współczesne dylematy kobiet będących „singielkami”. Wybór pozostania niezależnymi i niezależnymi w kwestii miłości to temat, który pozostaje aktualny i ponadczasowy.