Wielkie oczy / Big Eyes (2014)

Film „Big Eyes” to podróż w głąb fascynującej historii Margaret Keane, malarki, która odważnie stawiała czoła wyzwaniom, dążąc do uznania i emancypacji spod szkodliwego wpływu despotycznego małżeńskiego związku. W reżyserii niezwykłego wizjonera kina nowoczesnego, Tima Burtona, ten obraz nie tylko oddaje hołd sztuce, ale również ukazuje siłę ludzkiej wytrwałości.

W epoce lat sześćdziesiątych XX wieku, gdy społeczeństwo zachwycało się zagadkowymi portretami dzieci i kobiet o tajemniczych, hipnotyzujących oczach, Walter Keane, zdeterminowany artysta (Christoph Waltz), podbijał serca publiczności swoimi dziełami. Przełamując tradycyjne konwencje sztuki, odnosił wielki sukces artystyczny, jednakże jak się okazuje, triumf ten ma swoją ciemną stronę.

W filmie ukazana jest prawdziwa geniusz malarski, skrywający się w cieniu – Margaret Keane (Amy Adams). Jej fascynujące obrazy, przedstawiające opuszczone dzieci o „Wielkich Oczach”, stają się ikoną epoki. Paradoksalnie, to nie ona cieszy się z uznania świata sztuki. Jej mąż, Walter, przedstawiany jako niezwykle ambitny i utalentowany artysta, bezwzględnie przypisuje sobie autorstwo tych dzieł, oszukując całe środowisko artystyczne oraz globalny rynek sztuki.

Burton maluje portret pełen dramatyzmu małżeństwa, gdzie kreatywność i geniusz Margaret zostają zduszane przez despotyczny charakter małżonka. Amy Adams wciela się w rolę głównej bohaterki z determinacją i siłą, koniecznymi do stawienia czoła patriarchalnym normom lat sześćdziesiątych, gdzie kobieta często pozostawała w cieniu męża. Z kolei Christoph Waltz mistrzowsko kreuje postać bezwzględnego oszusta, którego ambicje zdają się nie znać granic.

Film nie tylko odsłania skomplikowane relacje między małżonkami, ale również analizuje mechanizmy władzy i manipulacji w świecie sztuki. Wielowątkowa fabuła przeplata się z metaforami procesu artystycznego, gdzie prawdziwy talent zostaje przyćmiony przez chciwość i zarozumiałość. Burton wprowadza również elementy surrealizmu, podkreślając unikalne spojrzenie na świat sztuki i ludzkiej psychologii.

„Wielkie Oczy” to nie tylko opowieść o walce o własną tożsamość artystyczną, ale także o emancypacji kobiety w sztuce i społeczeństwie. Margaret Keane staje się symbolem kobiecej siły i wytrwałości, które nie ulegają presji patriarchalnych norm. Jej historia jest także przestrogą, jak łatwo może dojść do zohydzenia prawdziwego talentu poprzez manipulacje i fałszywe ego.

Burton z gracją balansuje między momentami dramatycznymi a subtelnie podanym humorem, nadając filmowi charakterystyczny ton. Klimat lat sześćdziesiątych został doskonale oddany dzięki starannej rekonstrukcji kostiumów i scenografii. Muzyka, zawsze istotna w filmach Burtona, pełni tu istotną rolę, tworząc wyjątkową atmosferę.

Niezwykle ważny jest również aspekt dygresyjnego spojrzenia na świat sztuki, gdzie prawda i autentyczność dzieła stają w opozycji do pustego pościgu za sławą i zyskiem. Burton nie unika krytyki instytucji artystycznych, ukazując je jako pole, na którym talent może łatwo ulec zohydzeniu poprzez manipulacje i kłamstwa.

„Wielkie Oczy” to nie tylko opowieść o malarstwie i pasji artystycznej, ale również o ludzkich tragediach ukrytych za fasadą triumfu. Film ten skłania do refleksji nad ceną sukcesu oraz ceną, jaką płaci się za utrzymanie własnej integralności w świecie, gdzie pozory często przewyższają prawdę. Tim Burton, zawsze zafascynowany światem marzeń i tajemnic, przenosi nas w świat zmysłowej sztuki i walki o indywidualność. „Wielkie Oczy” to arcydzieło, które absorbuje widza nie tylko swoim estetycznym wydźwiękiem, lecz także głębokim przesłaniem, pozostawiając trwały ślad w pamięci.