U Pana Boga za piecem (1998) to polski komediodramat w reżyserii Jacka Bromskiego. Film opowiada historię Marusi, młodej Rosjanki, która przyjeżdża do Polski w poszukiwaniu pracy. W drodze na targ zostaje napadnięta przez bandę rabusiów, którzy okradają ją ze wszystkich pieniędzy. Marusia postanawia zgłosić się na policję, ale jako jedyny świadek zostaje zatrzymana w niewielkim miasteczku, gdzie ma czekać na zakończenie śledztwa.
Marusia trafia na plebanię, gdzie mieszka młody organista, Witek. Chłopak jest od razu zauroczony dziewczyną, ale Marusia nie zwraca na niego uwagi. Jest zdeterminowana, aby odzyskać skradzione pieniądze.
Tymczasem w miasteczku szykuje się ślub córki burmistrza. Proboszcz, który ma duży wpływ na mieszkańców, postanawia, że Marusia zaśpiewa na uroczystości. Dziewczyna niechętnie godzi się na to, ale wkrótce przekonuje się, że ma piękny głos.
W czasie ślubu Marusia spotyka ponownie „Gruzina”, który jest jednym z gości. Dziewczyna w końcu dochodzi do wniosku, że sama musi odzyskać swoje pieniądze. Wspólnie z Witkiem wymyśla plan, jak to zrobić.
W dniu wyjazdu Marusi z miasteczka Witek wyznaje jej miłość. Dziewczyna jest tym zaskoczona, ale też szczęśliwa. Ostatecznie decyduje się zostać w Królowym Moście.
Film „U Pana Boga za piecem” to ciepła i pełna humoru opowieść o miłości, przyjaźni i marzeniach. Obraz ukazuje także kontrast między życiem w dużym mieście a na prowincji.
Główne wątki filmu:
O filmie:
Recenzje:
reżyseria | Jacek Bromski |
scenariusz | Tadeusz Chmielewski |
gatunek | Dramat, Komedia |
produkcja | Polska |
premiera | 13 listopada 1998 (Światowa i polska premiera kinowa) |
na podstawie | Jacek Bromski (dialogi) |
dystrybucja | Vision Film Distribution |
studio | Komitet Kinematografii (koprodukcja) / Studio Filmowe Oko / Telewizja Polska |
tytuł oryg. | U Pana Boga za piecem |