Sztuka płakania – opowieść o dziecięcym świecie i trudnym dorastaniu
Lato 1972 roku. W niewielkiej duńskiej miejscowości, w biednym sklepiku z nabiałem, mieszka jedenastoletni Allan. Jego rodzice są pogrążeni w kryzysie. Ojciec, cierpiący na depresję, nie jest w stanie utrzymać rodziny. Matka, zrezygnowana i przygnębiona, popada w uzależnienie od leków. Starsza siostra, Sanne, szuka ucieczki w przyjaźniach z miejscowymi chłopcami.
Allan pozostaje sam, aby zająć się rodziną. Próbuje zrobić wszystko, żeby uszczęśliwić bliskich. Nie wie, jak wygląda życie w innych domach, ale stara się znaleźć właściwe rozwiązania, kierując się dziecięcą intuicją.
Pewnego dnia Allan odkrywa, że jego ojciec ma niezwykły talent. Jest doskonałym mówcą pogrzebowym. Jego płomienne przemówienia potrafią doprowadzić do łez nawet najbardziej zatwardziałych żałobników.
Allan postanawia wykorzystać ten talent, aby poprawić nastrój ojca. Zaczynając od drobnych kłamstw, stopniowo wymyśla coraz bardziej wyrafinowane sposoby, aby zapewnić rodzinie stały dopływ pogrzebów.
Jego działania przynoszą zaskakujące efekty. Ojciec Allana znów zaczyna się uśmiechać. Matka przestaje zażywać leki. Sanne wraca do domu.
Allan, choć nie do końca rozumie, co się dzieje, czuje się szczęśliwy. Wie, że wreszcie udało mu się zjednoczyć rodzinę.
„Sztuka płakania” to przejmująca, pełna czarnego humoru opowieść o dziecięcym świecie i trudnym dorastaniu w hermetycznej jutlandzkiej społeczności.
Film Petera Schønau Foga, zrealizowany na podstawie powieści Erlinga Jepsena, zdobył uznanie krytyków i widzów na całym świecie. Został nominowany do wielu nagród, w tym do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny.
Oto kilka kluczowych wątków filmu:
„Sztuka płakania” to film o wielu warstwach. To opowieść o rodzinie, o dzieciństwie, o trudnościach życia, ale także o nadziei i sile miłości.
Film jest zrealizowany w realistycznym stylu. Reżyser ukazuje życie mieszkańców duńskiej prowincji w latach 70. XX wieku. Obraz jest pełen czarnego humoru, ale także momentów wzruszenia.
„Sztuka płakania” to film, który zapada w pamięć. To historia, która porusza i zmusza do refleksji.
reżyseria | Peter Schønau Fog |
scenariusz | Bo Hr. Hansen |
gatunek | Dramat, Komedia |
produkcja | Dania |
premiera | 9 września 2006 (Światowa) 16 maja 2008 (Polska premiera kinowa) |
na podstawie | Erling Jepsen (powieść) |
dystrybucja | Vivarto |
studio | Final Cut Productions |
tytuł oryg. | Kunsten at græde i kor |
inne tytuły | The Art of Crying Miedzynarodowe |
Aktor | Postać |
---|---|
Jannik Lorenzen | Allan |
Jesper Asholt | Ojciec |
Hanne Hedelund | Matka |
Julie Kolbech | Sanne |
Rita Angela | Bedste |
Bjarne Henriksen | Budde |
Thomas Knuth-Winterfeldt | Asger |
Sune Thomsen | Per |
Lene Tiemroth | Psychiatra |
Hans Henrik Voetmann | Doktor Madsen |
Laura Kamis Wrang | Pani Budde |
Camilla Metelmann | Dziewczyna Asgera |
Gitte Siem | Didde |
Tue Frisk Petersen | Nis |
Jacob Tranæs | Sole |
Bodil Lassen | Panna Port |
Helle Jensen | Pani Simonsen |
Rolf Hansen | Ksiądz |
Christian Tychsen | Kierowca autobusu |
Pia Hansen | Ciotka Emmy |
Victor Marcussen | Policjant |
Malene Brandt | Inge |
Thenna Bjorn Hansen | Lis |
Troels Malling Thaarup | Wujek Kedde |
Søren Christensen | Członek zespołu "The Blue Van" |
Steffen Westmark | Członek zespołu "The Blue Van" |
Per Jørgensen | Członek zespołu "The Blue Van" |
Kasper Nissen | Palacz w barze / uczestnik balu |
René Frelle Petersen | Kupujący późną nocą |