O-bi, o-ba: Koniec cywilizacji (1984)

„O-bi, o-ba: Koniec cywilizacji” to opus magnum reżyserskiej wyobraźni Piotra Szulkina, który przenosi nas w surrealistyczny koszmar postapokaliptycznego świata, gdzie rzeczywistość splata się z marzeniami i koszmarami.

Po straszliwej wojnie jądrowej, która zmiotła ludzkość z powierzchni ziemi, grupa ocalałych znajduje schronienie w bezdusznej konstrukcji betonowej. Tam, w mrocznych korytarzach i zimnych pomieszczeniach, tkwią nadzieję na przetrwanie, wierząc w nadejście mitycznej Arki, która ma zapewnić im ucieczkę do lepszego świata.

Kostium socjologicznej fantastyki, jaki prezentuje film, stanowi idealne tło dla rozważań nad kondycją społeczeństwa w czasach PRL-u, szczególnie w okresie stanu wojennego. Szulkin, poprzez swoje niezrównane spojrzenie na ludzką naturę, ukazuje rozpadający się świat, gdzie każdy krok może być ostatnim, a nadzieja jest ostatnim bastionem przed szaleństwem.

W filmie przeplatają się motywy dramatu z groteską, tworząc hipnotyzującą opowieść o zbiorowej obłudzie i upadku moralnym, który towarzyszy ludziom w najcięższych chwilach. Obraz społeczeństwa tonącego w szaleństwie, ciągle wierzącego w obietnicę ratunku, stanowi surowy komentarz do ludzkiej kondycji, uwięzionej między nadzieją a rozpaczą.

„O-bi, o-ba” staje się zwierciadłem Polski lat 80., kraju pogrążonego w chaosie politycznym i społecznym. Przez pryzmat losów bohaterów, Szulkin analizuje stan umysłów społeczeństwa, rzucając światło na najbardziej mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. To studium desperacji i wiary, której blask próbuje przebić się przez mroki zagłady.

Motywy surrealistyczne, obecne w filmie, pogłębiają atmosferę absurdu i niepewności, która towarzyszy ocalałym w świecie po katastrofie. Obraz zniszczenia i przemijania kontrastuje z marzeniami o lepszej przyszłości, tworząc hipnotyzującą opowieść o ludzkich emocjach i pragnieniach. To podróż przez mroczne labirynty ludzkiej duszy, gdzie nadzieja to jedyne światełko w tunelu chaosu.

„O-bi, o-ba: Koniec cywilizacji” to nie tylko film science fiction, to głęboka analiza ludzkiej egzystencji w obliczu zagłady. Szulkin mistrzowsko ukazuje rozkład społeczeństwa i jednostek, stawiając pytania o istotę naszej egzystencji i granice ludzkiej nadziei. To opowieść, która zostaje w głowie widza na długo po zakończeniu seansu, zadając pytania o sens życia i nasze miejsce w tym ponurym świecie.