Climax (2018)

W opuszczonej budowli szkolnej, gdzie czas zdaje się płynąć niezauważenie, rozgrywa się spektakl tanecznej ekstazy i destrukcji. To miejsce, gdzie grupa tanecznych artystów gromadzi się na nocnej uczcie, mającej na celu nie tylko poszukiwanie nowych talentów, ale także eksplorację granic swojej twórczości. Kierowani przez choreografkę Selvę i DJ-a Daddy’ego, przekraczają granice wyobraźni, nieświadomi tego, co przyniesie im ta noc.

Dźwięki muzyki pulsują w rytmie bijącego serca, wiodąc uczestników w wir tanecznych rytuałów, które stopniowo stają się czymś więcej niż tylko aktami artystycznej ekspresji. Pod wpływem napojów i substancji psychoaktywnych, dostarczonych im przez niewidzialnego intruza, zanurzają się w mrocznych zakamarkach swojej podświadomości.

W tej opowieści o tanecznej ekstazie wyróżnia się postać Sofii Boutelli, jakby emanacja ducha Michaela Jacksona w ciele młodej kobiety. Jej poruszające ruchy stanowią oś wokół której krążą pozostali, poddani hipnotycznemu rytmowi muzyki lat 90. Ponad parkietem unosi się flaga Francji, symbolizująca pochodzenie i zjednoczenie artystów, zatopionych w hipnotycznej atmosferze tego magicznego wieczoru.

To nie jest zwykła impreza taneczna. To wędrówka w głąb ludzkiej psychiki, gdzie uczestnicy stają się strunami w rękach nieuchwytnego reżysera, popychając ich w stronę granic ich własnych fantazji i lęków. W tym wirze tanecznych rytuałów, granice między rzeczywistością a wyobraźnią stają się coraz bardziej rozmyte, pozostawiając uczestników uwięzionych w labiryncie swoich własnych marzeń i koszmarów.

Lecz im dalej w głąb tego psychodelicznego labiryntu, tym bardziej staje się oczywiste, że wraz z wyzwoleniem swoich najgłębszych pragnień, uczestnicy stają się zakładnikami własnych obsesji i demonów. Sektańska atmosfera imprezy sprawia, że granice między przyjemnością a bólem stają się coraz bardziej niewyraźne, a uczestnicy zostają porwani przez mroczne siły, których nie są w stanie zatrzymać.

Climax to opowieść o kondycji ludzkiej, o zdolności do samozniszczenia w imię chwilowej ekstazy. To refleksja nad naturą rzeczywistości i granicami ludzkiej percepcji. Czy istnieje możliwość wydostania się z tego wiru emocji i pragnień, czy też pozostaniemy uwięzieni na zawsze w labiryncie naszych własnych umysłów? Odpowiedzi na te pytania tkwią w najgłębszych zakamarkach naszej psychiki, gdzie granica między światem jawy a snem staje się nieuchwytna, a każdy krok w kierunku wyzwolenia prowadzi nas bliżej prawdy o nas samych.