Rób, co należy / Do the Right Thing (1989)

W kręgu gorącego asfaltu brooklyńskich ulic, gdzie różnorodność kulturowa tkwi w każdym zakamarku, rozgrywa się opowieść o zaprawionych życiowymi doświadczeniami mieszkańcach. W tym mikrokosmosie, gdzie włoska pizzeria współistnieje obok koreańskiego sklepiku, każdy krok jest jak ruch na szachownicy, gotowy wywołać niespodziewane skutki.

To koniec lat osiemdziesiątych, kiedy Brooklyn rozkwita w swojej różnorodności, a ulice pełne są dźwięków i zapachów różnych kultur. Pizzeria, prowadzona z włoskim wdziękiem i amerykańskim pragnieniem sukcesu, wznosi się dumnie obok skromnego sklepiku koreańskiego. W tym dynamicznym krajobrazie Mookie, dostawca pizzy, pełni rolę nie tylko rozwożącego posiłki, lecz także obserwatora i uczestnika narastających napięć.

Gdy upalne promienie słońca zalewają ulice, a gorąco staje się nie do zniesienia, konflikty wybierają tę chwilę, by eksplodować niczym beczka prochu. Pizzeria i sklepik stają się sceną dramatu, na której toczą się walki o dominację nie tylko gospodarczą, lecz także kulturową. Właściciel pizzerii, z dumą niosący swój włoski dziedzictwo, stara się żyć zgodnie z zasadą „Rób, co należy”, wierząc, że to klucz do spokoju i pomyślności.

Jednak, kiedy spojrzymy na sklepik koreański, obraz stanie się bardziej złożony. Bariera językowa i kulturowa staje się przeszkodą, którą trudno przezwyciężyć, a wzajemne niezrozumienie prowadzi do wzrostu konfliktów. Społeczność murzyńska obwinia Koreańczyków o wyzysk i chciwość, widząc w nich nie tyle sąsiadów, co konkurentów gospodarczych. To wzajemne nieufności i oskarżenia prowadzą do narastającego napięcia, które wisi w powietrzu jak burza zbierająca się na horyzoncie.

Film Spike’a Lee to nie tylko obrazek z życia, to przede wszystkim studium społecznych napięć i konfliktów, które wciąż tli się pod powierzchnią wielokulturowego społeczeństwa. To opowieść o walce o szacunek, godność i prawo do bycia sobą, która wciąż pozostaje aktualna i inspirująca nawet po latach od premiery. „Rób, co należy” staje się tu nie tylko hasłem, lecz również pytaniem, które każdy z nas musi sobie zadać, patrząc na świat wokół siebie.