Nawrót depresji gangstera / Analyze That (2002)

Nawrót depresji gangstera (ang. Analyze That) to amerykańska komedia kryminalna z 2002 roku w reżyserii Harolda Ramisa, będąca sequelem filmu Depresja gangstera (1999). W rolach głównych występują Robert De Niro i Billy Crystal.

Akcja filmu rozgrywa się trzy lata po wydarzeniach z pierwszej części. Paul Vitti (De Niro), szef nowojorskiego gangu, wychodzi z więzienia po odsiedzeniu 18 miesięcy za napad na bank. Jest on jednak pod stałą obserwacją FBI, które podejrzewa go o planowanie kolejnego przestępstwa.

Aby uniknąć ponownego aresztowania, Vitti udaje, że stracił rozum. Zaczyna śpiewać piosenki z musicalu West Side Story, zachowywać się w dziwny i nieprzewidywalny sposób. Jego zachowanie zaniepokoiło władze więzienia, które zdecydowały się oddać go pod opiekę dr. Bena Sobela (Crystal), psychoterapeuty, który już raz pomagał Vittiemu.

Sobel jest jednak pogrążony w kryzysie osobistym. Niedawno zmarł jego ojciec, a on sam nie może pogodzić się ze stratą. Vitti, który nie ma zamiaru poddawać się terapii, staje się dla niego dodatkowym obciążeniem.

W międzyczasie Vitti próbuje ustalić, kto zlecił dwa zamachy na jego życie. Podejrzewa, że jest to jeden z jego podwładnych, który chce przejąć władzę nad gangiem.

Film Nawrót depresji gangstera to zabawna i pełna zwrotów akcji komedia, która łączy w sobie elementy kryminału i dramatu. De Niro i Crystal ponownie świetnie się w swoich rolach, a ich dialogi są pełne humoru i ironii.

Oto kilka szczegółów, które warto odnotować w opisie filmu:

• W filmie pojawiają się autentyczne postacie z nowojorskiej mafii, takie jak Carmine Persico, boss rodziny mafijnej Colombo.
• W filmie wykorzystano utwory z musicalu West Side Story, który jest jednym z ulubionych musicali Vittiego.
• Film kończy się happy endem. Vitti odnajduje miłość, Sobel radzi sobie z kryzysem osobistym, a FBI zostaje oszukane.

Ocena filmu

Nawrót depresji gangstera to dobry film, który dostarczy widzom rozrywki. Jest to jednak film zdecydowanie mniej udany niż pierwsza część. Brakuje mu świeżości i pomysłowości, a dialogi nie są tak zabawne jak w poprzednim filmie.