Hannah i jej siostry / Hannah and Her Sisters (1986)

W dniu Dziękczynienia, trzy siostry rozlewają swe dusze, zwierzając się z udręk życiowych. Hanna, najstarsza spośród rodzeństwa, przejawia oddanie rodzinie, miłość matczyną i triumfy scenicze. Jest nie tylko niezmiennym fundamentem swego bytu, lecz także niezłomnym filarem dla dwóch młodszych sióstr, Lee i Holly, które wciąż poszukują celu w życiu. Hanna, będąca osiowym elementem rodzinnego emocjonalnego kręgosłupa, zdaje się być niedoceniana przez innych członków rodziny.

Skonstruowany z precyzją świat Hanny ulega zniszczeniu, gdy siostry zatapiają się w subtelnej rywalizacji. Wówczas Hanna, osoba pozornie pewna siebie, doświadcza chwilowego rozeznania, odkrywając, że jej samotność i dezorientacja równoważą się z doznawanymi przez innych. W konieczności znalezienia samej siebie, musi dokonać trudnego wyboru między niezależnością od rodziny, z którą dzieli swe życie, a pragnieniem rodzinnych więzi, bez których nie wyobraża sobie egzystencji.

Lee, małżonka malarza Fredericka, staje w obliczu burzliwych okoliczności, gdy uczucia Elliota, męża Hanny, zaczynają przybierać inną postać. Holly, marząca o byciu rozpoznawalną aktorką lub cenioną pisarką, pogrąża się w depresji, a jej los splata się z historią hipochondrycznego producenta telewizyjnego, Mickey’a, byłego męża Hanny.

Film „Hannah i jej siostry”, w reżyserii Woody’ego Allena, wdziera się w głąb kłębowiska skomplikowanych relacji rodzinnych. Główną postacią jest Hanna, nie tylko piękna aktorka, ale także ideał żony, matki i siostry. Jej rola staje się kluczowym elementem harmonii rodzinnej, która jednak zaczyna się rozsypywać pod wpływem zakazanej miłości i zdrady.

Postać Hanny, mistrzowsko odgrywana przez Mii Farrow, staje się symbolem siły i delikatności jednocześnie. Jej postać przechodzi ewolucję, gdy starannie konstruowany świat ulega zachwianiu. Farrow, zmierzająca przez emocjonalny chaos, ukazuje widzowi bolesną prawdę o samotności nawet w otoczeniu kochającej rodziny.

Barbara Hershey jako Lee prezentuje fascynujący portret kobiety rozdartej wewnętrznie między lojalnością a zakazanym pragnieniem. Jej postać staje się źródłem konfliktu, który burzy spokój rodziny Hanny. Max von Sydow w roli męża Leego, Fredericka, dodaje filmowi głębokości emocjonalnej, bada trudne relacje między bohaterami.

Dianne Wiest, wcielając się w Holly, emanuje chęcią odnalezienia własnej tożsamości w zawiłym świecie sztuki. Jej postać stanowi odzwierciedlenie marzeń i frustracji współczesnej kobiety, która pragnie więcej niż rola podporządkowanej siostry. Wiest ukazuje delikatność i jednocześnie determinację postaci, która nieustannie poszukuje swojego miejsca w życiu.

Michael Caine, grający Elliota, męża Hanny, wnosi do filmu subtelność i psychologiczną złożoność. Jego postać staje się czynnikiem katalizującym zmiany w życiu rodzeństwa. Wreszcie, sam reżyser Woody Allen wciela się w postać Mickey’a, neurotycznego producenta telewizyjnego. Jego obecność wprowadza do filmu element komediowy, równoważący dramatyczny ton narracji.

„Hannah i jej siostry” to nie tylko opowieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych, ale także głębokie spojrzenie na ludzkie pragnienia, marzenia i konsekwencje wyborów. Allen, w swoim charakterystycznym stylu, ukazuje absurdalność i tragiczność codziennego życia, rzucając jednocześnie pytania o sens istnienia, miłość i więzi rodzinne.

Scenariusz filmu, również autorstwa Allena, przemyślany i pełen subtelnych niuansów, umożliwia aktorom głębokie wniknięcie w psychologię swoich postaci. Dialogi, pozornie proste, ukrywają w sobie głębokie znaczenia, odsłaniając różnorodność uczuć, jakie towarzyszą bohaterom w ich życiowych wyborach.

Bogactwo warstw emocjonalnych w „Hannah i jej siostry” utrzymuje zainteresowanie widza przez cały czas trwania filmu. Allen demonstruje umiejętność ukazywania ludzkich namiętności, zwłaszcza tych skrywanych pod pozornie spokojną powierzchnią codziennego życia.

Doskonała reżyseria Woody’ego Allena splata się z wyjątkową muzyką, tworząc niepowtarzalną atmosferę filmu. Ścieżka dźwiękowa, stworzona przez Allena i Dicka Hymana, doskonale podkreśla emocje i nastroje w poszczególnych scenach. Muzyka staje się integralną częścią narracji, wzmacniającą jej wyrazistość i głębię.