MASH (1970)

W reżyserii utalentowanego Roberta Altmana rozgrywa się „MAS*H” (1970), podróż w głąb historii, która ukazuje brutalność konfliktu koreańskiego. Jednak to nie tylko dramatyczny obraz wojny, lecz także pełen lekkości i humoru portret dwóch nietuzinkowych chirurgów – kapitana Benjamina Franklina, znanego jako „Sokole Oko” (Donald Sutherland), oraz kapitana Augusta Bedforda Forresta, zwanych również „Duke” (Tom Skerritt).

W samym sercu tej historii tkwi szpital polowy, gdzie pojawiają się nowi lekarze – „Duke”, „Sokole Oko” oraz „Trapper” McIntyre (Elliott Gould). Ich przybycie przewraca rytm życia personelu medycznego, wprowadzając do szarej codzienności szpitala oddech szaleństwa i śmiechu. Mimo trudów wykonywanej profesji, chirurdzy świetnie radzą sobie z napięciami, używając każdej dostępnej okazji do rozładowania stresu. Ich poczucie humoru staje się swoistą ucieczką od okrucieństw wojny.

Donald Sutherland jako „Sokole Oko” nie tylko imponuje umiejętnościami chirurgicznymi, ale również emanuje lekkością, zdoławszy oddzielić się od brutalnej rzeczywistości za pomocą niepokojącego, subtelnie uśmiechniętego oblicza. Z kolei Tom Skerritt, w roli „Duka”, promieniuje pewnością siebie i subtelnie dystansuje się od otaczającego go chaosu.

W filmowej odysei odkrywamy, że praca chirurga polowego nie to tylko walka o życie pacjentów, ale również codzienna batalia z własnymi demonami. Bohaterowie z łatwością radzą sobie z wyzwaniami, korzystając z każdej okazji do złagodzenia napięcia. Ich zdolność do zachowania poczucia humoru staje się nie tylko ucieczką od brutalnej rzeczywistości, ale także skutecznym środkiem obronnym wobec absurdalności wojny.

W „MAS*H” ukazane są dwie przeciwnikie grupy personelu szpitala polowego. Z jednej strony mamy chirurgów, których nonszalancja i lekceważenie konwencji wojskowych mogą budzić pewne kontrowersje. Z drugiej strony stoją „nawiedzony” major Frank Burns i przełożona pielęgniarek major Margaret „Gorące Wargi” O’Houlihan (w rewelacyjnym wykonaniu Sally Kellerman), reprezentujący bardziej tradycyjne podejście do służby wojskowej.

Konflikt między tymi dwiema grupami generuje nieustające sytuacje komediowe, jednocześnie rzucając światło na absurdalność sytuacji, w jakiej znaleźli się bohaterowie. Altman zręcznie operuje dynamiką grupy, eksponując różnice charakterów i podejść do życia. W efekcie otrzymujemy film, który w równym stopniu bawi, jak i skłania do refleksji.

„MAS*H” nie ogranicza się do przedstawienia jedynie dramatycznych scen w szpitalu polowym. Obraz Altmana wychodzi poza te mury, ukazując życie bohaterów po zakończeniu służby, ich relacje i codzienne zmagania z traumami wojennymi. To spojrzenie na postaci z różnych perspektyw dodaje filmowi głębi i sprawia, że staje się bardziej wielowymiarowy.

Muzyka odgrywa kluczową rolę w „MAS*H”, tworząc wyjątkową atmosferę. Ścieżka dźwiękowa skomponowana przez Johnny’ego Mandela doskonale podkreśla zarówno momenty humorystyczne, jak i te pełne dramatu. Niebanalne połączenie dźwięków jazzu i melancholijnych melodii stanowi doskonałe tło dla opowieści o życiu i śmierci na wojnie.

Podsumowując, „MAS*H” to film, który nie tylko bawi i porusza tematykę wojenną, ale także skupia się na psychologii postaci i absurdalności sytuacji wojennych. Dzięki wybitnym kreacjom aktorskim, inteligentnemu scenariuszowi i unikalnej atmosferze, produkcja ta pozostaje arcydziełem kina, zasługującym na uwagę i analizę nawet po latach od premiery.