Baraka (1992)

Film „Baraka,” wyreżyserowany przez Rona Fricke’a w 1992 roku, przenosi nas w fascynującą podróż przez różnorodne zakątki świata, ukazując nie tylko jego urodę, lecz także kondycję ludzkości. To niezwykłe dzieło filmowe, trwające 96 minut, stanowi zarówno zapis podróży, jak i refleksję nad stanem naszej planety. Ron Fricke, znany z filmu „Koyaanisqatsi” sprzed dekady, podróżował z kamerą 70 mm po całym globie, aby uchwycić zarówno codzienne sceny, jak ruch uliczny na Manhattanie, jak i niezwykłe zjawiska, jak zaćmienie słońca. Jednakże, nie brakło też w jego obrazach momentów pełnych rozpaczy, takich jak widok śmieciarzy przemierzających kalkuckie wysypisko niczym kraby.

Nazwa „Baraka,” pochodząca z dawnej mowy sufickiej, oznaczająca „oddech,” idealnie oddaje istotę tego dokumentu. To swoisty zapis podróży po życiu, ukazujący nieodłączne etapy narodzin i śmierci, rozgrywający się w różnych zakątkach ziemi. Poprzez niezwykłe obrazy, widz ma okazję zgłębić naturalne piękno różnych miejsc, od ujmujących wodospadów po majestatyczne wulkany czy symboliczną Ścianę Płaczu w Jerozolimie. Jednakże, równie istotnym aspektem filmu jest ukazanie ludzkiego okrucieństwa oraz prostoty życia, a także skłonności do autodestrukcji.

„Baraka” to niezwykły dokument. Brak w nim komentarza, dialogów czy narracji. Zamiast tego, szybko zmieniające się obrazy towarzyszy jedynie poruszająca muzyka, tworząc niezwykłą, uduchowioną opowieść o planecie Ziemia. Ten poetycki film to swoisty zbiór impresji na temat życia ludzkiego, jego tajemnic, piękna i okrucieństwa. Skupiając się na zachowaniach, które dotyczą wiary w „drugą stronę” istnienia, twórcy stworzyli arcydzieło, które porusza, inspiruje i skłania do refleksji.

Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów „Baraki” jest bogactwo obrazów z Azji i orientalizmu, co stanowi swoisty hołd dla tej części świata. Ponadto, film nie omija także mrocznych momentów historii, jak obóz w Oświęcimiu, co stanowi jedno z nielicznych odniesień do konkretnych wydarzeń. To niewerbalne dzieło filmowe stanowi próbę uchwycenia istoty naszej planety, jej piękna i siły, oraz stanu ludzkiej duchowości. „Baraka” to nie tylko obserwacja – to głęboka, wielowarstwowa medytacja nad naszym bytem i miejscem w tym niezwykłym wszechświecie.