Suspiria (2018)

„Suspiria (2018)” to fascynująca podróż w świat mrocznych tajemnic i zakazanych rytuałów, gdzie taniec staje się przerażającym manifestem sztuki. Film Luca Guadagnino rozpoczyna się od pojawienia się w prestiżowej niemieckiej akademii tańca amerykańskiej tancerki, Susie Bannion (Dakota Johnson). Jej przybycie splata się w tajemniczy sposób z zagadkowym zniknięciem Patricii (Chloë Grace Moretz), jednej z uczennic szkoły, co rzuca cień na atmosferę miejsca.

Madame Blanc (Tilda Swinton), ekscentryczna dyrektor artystyczna akademii, szybko zauważa potencjał Susie, co skutkuje intensywnym procesem jej szkolenia. Jednak wraz z postępem w nauce, wokół tancerki zaczynają się dziać niepokojące i nierealne zdarzenia. Bliska przyjaźń z Sarą (Mia Goth) staje się kluczowa, gdy obie kobiety zaczynają drążyć mroczne sekrety tkwiące w strukturze szkoły.

Z biegiem czasu akademia staje się areną dziwnych wydarzeń, które pogłębiają podejrzenia dziewcząt. Tajemnicze incydenty naruszają spokój szkoły, a tancerki zdają sobie sprawę, że akademia kryje w sobie mroczne tajemnice. Co zaczyna się jako nauka tańca, przekształca się w przerażającą podróż przez labirynt okultystycznych praktyk i nadprzyrodzonych sił.

Ważnym elementem filmu jest wyjątkowa rola Madame Blanc, w wykonaniu utalentowanej Tildy Swinton. Jej postać pełni centralną funkcję w narracji, a jej ekscentryczność i tajemnicza aurą wzbudzają napięcie i niepokój wśród uczennic. Dakota Johnson jako Susie doskonale oddaje determinację i ciekawość, które napędzają ją do odkrywania prawdy, nawet jeśli okazuje się ona bardziej przerażająca, niż mogła sobie wyobrazić.

Film „Suspiria” stopniowo odsłania tajemnice akademii, eksplorując tematykę okultystycznych praktyk, rytuałów i nadprzyrodzonych sił, które ukrywają się w głębi struktury szkoły. Luca Guadagnino zręcznie łączy elementy horroru z psychologicznym napięciem, tworząc atmosferę, w której każdy krok Susie staje się krokiem w nieznane i grozę.

Nie można pominąć również estetyki filmu, gdzie operator kamery, Sayombhu Mukdeeprom, mistrzowsko oddaje atmosferę powojennego Berlina, przenosząc widza w surrealistyczny świat tańca i tajemniczej akademii. Kolorystyka, scenografia i muzyka autorstwa Thoma Yorke’a tworzą niezwykłą wizję, wciągając widza od pierwszych chwil.

Aspekt feministyczny stanowi ważne tło narracyjne filmu. Historia Susie, Saray i innych tancerek staje się metaforą walki kobiet o kontrolę nad własnym ciałem i sztuką w społeczeństwie pełnym zakazów i tajemnic. „Suspiria” nie tylko wstrząsa widza, ale również prowokuje do refleksji nad rolą kobiety w sztuce i społeczeństwie.

Podsumowując, „Suspiria (2018)” to film, który wciąga swoją mroczną atmosferą, intrygującą fabułą i wyjątkową estetyką. Luca Guadagnino stworzył dzieło, które przenosi widza w świat tanecznego horroru, gdzie każdy krok może odsłonić kolejny, przerażający, tajemniczy wymiar. To nie tylko opowieść o sztuce tańca, ale również podróż przez zakazane obszary ludzkiej psychiki i nieodkryte rejony naszej egzystencji.