Pora umierać (2007)

„Czas na Ostatni Akt” (2007) to filmowy fresk w odcieniach szarości, opowiadający wzruszającą historię Anieli Walter, starszej damy zamieszkującej zabytkową, drewnianą willę. Aniela, pochodząca z dawnej szlacheckiej rodziny, emanuje nie tylko wielkim poczuciem humoru, lecz także specyficznym dystansem do otaczającego ją świata. Jej codzienne życie to rutynowe czynności, rozmowy z wierną suczką, Filadelfią, oraz obserwacja życia sąsiadów. Monotonię przerywa nagle decyzja o wyprowadzeniu ostatniego lokatora, który zatracił się w domu jeszcze sprzed lat powojennych.

Decyzja Anieli staje się punktem kulminacyjnym jej życia. Po wielu latach samotności, kobieta odzyskuje kontrolę nad swoim domem. Niemniej jednak radość z odzyskania wolności szybko zamienia się w rozczarowanie. Syn, pojawiający się z wnuczką, nie podziela entuzjazmu matki. W ukryciu przed nią, planuje sprzedaż willi sąsiadowi, co niszczy marzenia Anieli o odnowieniu rodzinnej rezydencji.

Film rysuje obraz jesieni życia, w której bohaterka musi zmierzyć się nie tylko z teraźniejszością, ale również z przeszłością. Aniela, mimo wieku, nie jest postacią smutną, skarżącą się na swój los. Patrzy na świat z ironicznym uśmiechem, radząc sobie z samotnością w podobny sposób. Kreacja Danuty Szaflarskiej, nagrodzonej na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, zdobywa uznanie za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą.

Dorota Kędzierzawska i Artur Reinhart prezentują autorskie kino, skupiające się na fascynującej grze aktorskiej Danuty Szaflarskiej. „Czas na Ostatni Akt” nie tylko snuje opowieść o starości i osamotnieniu, lecz także stawia pytania o sens życia, zwycięstwa i porażki. Film sugeruje, że Aniela może zarówno wygrywać, jak i przegrywać, pozostawiając widzów z refleksją nad własnymi wyborami.

Aniela, właścicielka starej, zrujnowanej willi, po wielu latach spełnia swoje marzenie o pozbawieniu się ostatniego lokatora. Jednak radość z odzyskania kontroli nad domem szybko opada, gdy syn Anieli, w ukryciu przed nią, planuje sprzedaż posiadłości sąsiadowi. W tym momencie bohaterka decyduje się podjąć własną inicjatywę, nie akceptując bierności.

Film nie tylko ukazuje zmiany w życiu Anieli, ale także przedstawia historię samego domu. Piękna, choć zniszczona drewniana willa, świadek przemijania czasu, staje się metaforą życia bohaterki. Wraz z Anielą, widzowie śledzą nie tylko jej walkę z samotnością, ale także z przeszłością i wspomnieniami, które budzą się wraz z odzyskaniem domu.

„Czas na Ostatni Akt” to nie tylko film o życiu i starości, lecz także o determinacji i sile charakteru. Aniela, mimo swego wieku, nie poddaje się bezczynności. Z ironicznym uśmiechem na twarzy stawia czoła trudnościom i nie ustaje w dążeniu do spełnienia swoich marzeń. Choć pytanie, czy wygrywa czy przegrywa życie, pozostaje otwarte, postać Anieli stanowi inspirację do refleksji nad własnym życiem i podjęcia decyzji.

Ostatecznie, „Czas na Ostatni Akt” to film, który porusza uniwersalne tematy nie tylko starości, ale także życiowych wyzwań, z którymi każdy może się zmierzyć w różnych etapach życia. Dzięki kreacji Danuty Szaflarskiej, autorskiemu podejściu Doroty Kędzierzawskiej oraz głębokiej refleksji nad życiem, produkcja ta zasługuje na uwagę i skłania do zadumy.