Kieł / Kynodontas (2009)

Kieł (2009) to grecki dramat psychologiczny w reżyserii Yorgosa Lantimosa. Film opowiada o rodzinie, która żyje w całkowitej izolacji od świata zewnętrznego. Rodzice, ojciec i matka, wpajali swoim trójce dzieci, że świat jest niebezpiecznym miejscem, pełnym zarazków i niebezpieczeństw. Aby uchronić je przed zagrożeniami, zamknęli je w luksusowej willi z wysokim murem.

Film otwiera się sceną, w której ojciec prowadzi dwoje swoich dzieci, córkę Angelinę i syna Kostasa, na spacer po ogrodzie. Dzieci są ubrane w białe ubrania, a ich twarze są zakryte maseczkami. Ojciec opowiada im o świecie zewnętrznym, który jest pełen niebezpieczeństw.

W domu dzieci uczą się w domu, pod okiem matki. Nie mają kontaktu z rówieśnikami, a jedynym źródłem ich wiedzy jest telewizja, która jest kontrolowana przez rodziców.

Pewnego dnia do rodziny dołącza nowy członek, córka Christina. Christina jest nieco starsza od Angeliki i Kostasa, i szybko staje się liderką grupy. Dzieci zaczynają buntować się przeciwko rodzicom, pragnąc poznać świat zewnętrzny.

Konflikt między rodzicami a dziećmi narasta. Ojciec coraz bardziej staje się agresywny i autorytarny, a matka zaczyna mieć wątpliwości co do zasad, które wychowują ich dzieci.

W końcu dochodzi do tragedii. Dzieci decydują się uciec z domu. Ojciec próbuje ich powstrzymać, ale jest za późno. Dzieci wymykają się z ogrodu i ruszają w świat.

Kieł to film, który porusza wiele ważnych tematów. Jest to opowieść o cenie wolności, o tym, jak łatwo manipulować ludźmi, o ciemnej stronie ludzkiej natury.

Film jest utrzymany w surrealistycznym klimacie. Lanthimos wykorzystuje charakterystyczne dla siebie środki wyrazu, takie jak symetrię kadrów, powtarzające się motywy, czy absurdalne dialogi.

Kieł to film, który z pewnością nie pozostawi widza obojętnym. To mocne, ale zarazem piękne dzieło, które porusza wiele ważnych kwestii.

Oto kilka szczegółowych wątków, które pojawiają się w filmie:

• Izolacja – dzieci żyją w całkowitej izolacji od świata zewnętrznego. Nie mają kontaktu z rówieśnikami, a jedynym źródłem ich wiedzy jest telewizja, która jest kontrolowana przez rodziców. Izolacja prowadzi do rozwoju u nich zaburzeń psychicznych i społecznych.
• Manipulacja – rodzice manipulują swoimi dziećmi, aby kontrolować ich życie. Wpajają im fałszywe przekonania o rzeczywistości, aby utrzymać ich w posłuszeństwie.
• Bunt – dzieci zaczynają buntować się przeciwko rodzicom, pragnąc poznać świat zewnętrzny. Bunt jest naturalnym etapem rozwoju człowieka, ale w tym przypadku prowadzi do tragicznych konsekwencji.
• Prawda – film porusza kwestię prawdy i fałszu. Rodzice żyją w świecie iluzji, który sami stworzyli. Dzieci zaczynają dostrzegać prawdę o świecie, co prowadzi do konfliktu z rodzicami.

Kieł to film, który można interpretować na wiele sposobów. Można go odczytywać jako metaforę totalitaryzmu, ale można też zobaczyć w nim uniwersalną opowieść o cenie wolności. Film jest pełen symboliki i można znaleźć w nim wiele wątków, które można rozwijać w kolejnych interpretacjach.

Film został nagrodzony na 62. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie otrzymał nagrodę główną w sekcji „Un Certain Regard”.