Nie lubię poniedziałku (1971)

Nie lubię poniedziałku (1971) to kultowa komedia Tadeusza Chmielewskiego, która od ponad pół wieku cieszy się niesłabnącą popularnością. Film ten to opowieść o jednym dniu z życia Warszawy, w którym pechowe wydarzenia prześladują zarówno mieszkańców stolicy, jak i przybywających tu gości.

Akcja filmu rozgrywa się 15 września 1971 roku, w poniedziałek. W tym dniu do Warszawy przybywa włoski przedsiębiorca, Romanelli, aby podpisać kontrakt handlowy z polskimi firmami. Na lotnisku wsiada jednak do niewłaściwego samochodu, co skutkuje lawiną nieporozumień.

Tymczasem w stolicy rozgrywają się inne historie. Milicjant, który ma za zadanie kierować ruchem na skrzyżowaniu, musi równocześnie opiekować się synkiem, ponieważ w przedszkolu panuje epidemia. Zaopatrzeniowiec z Sulęcic, desperacko poszukujący części do kombajnu, wdaje się w kłótnię z taksówkarzem. A grupa górali, którzy przyjechali do Warszawy w poszukiwaniu pracy, bierze włoskiego przedsiębiorcę za swojego rodaka z Chicago.

Wszystkie te historie łączy jedno – wszystkie dzieją się jednego feralnego dnia. W tym dniu każdy z bohaterów filmu musi zmierzyć się z przeciwnościami losu, które często okazują się absurdalne.

Film „Nie lubię poniedziałku” to satyra na polską rzeczywistość wczesnych lat siedemdziesiątych. Reżyser ukazuje absurdy ówczesnej rzeczywistości, takie jak braki w zaopatrzeniu, biurokrację czy absurdalne przepisy. Jednocześnie film jest zabawny i pełen ciepła.

Film ten to prawdziwa perełka polskiej komedii. To film, który potrafi rozbawić widzów w każdym wieku, a jednocześnie skłonić ich do refleksji nad absurdami rzeczywistości.

Oto kilka kluczowych wątków filmu, które warto zapamiętać:

• Włoski przedsiębiorca, Romanelli, przybywa do Warszawy w celu podpisania kontraktu handlowego. Na lotnisku wsiada jednak do niewłaściwego samochodu, co skutkuje lawiną nieporozumień. W końcu trafia do grupy górali, którzy biorą go za swojego rodaka z Chicago. Romanelli staje się atrakcją lokalną, a górale robią wszystko, aby mu się przypodobać.
• Milicjant, który ma za zadanie kierować ruchem na skrzyżowaniu, musi równocześnie opiekować się synkiem, ponieważ w przedszkolu panuje epidemia. Chłopiec jest niesforny i sprawia wiele problemów. Milicjant stara się jak może, aby pogodzić obowiązki służbowe z opieką nad dzieckiem.
• Zaopatrzeniowiec z Sulęcic, desperacko poszukujący części do kombajnu, wdaje się w kłótnię z taksówkarzem. Taksówkarz nie chce go zawieźć do warsztatu, w którym sprzedawane są części do kombajnu. Zaopatrzeniowiec nie daje za wygraną i w końcu doprowadza do bójki.

Film „Nie lubię poniedziałku” to obraz Warszawy lat 70-tych. W filmie można zobaczyć wiele charakterystycznych dla tego okresu miejsc, takich jak:

• Port lotniczy Okęcie
• Galeria Zachęta
• Sklep Emilia
• Kamienice i blokowiska

Film „Nie lubię poniedziałku” to obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów polskiej komedii. To film, który potrafi rozbawić, rozbawić i skłonić do refleksji.