Poszukiwany, poszukiwana to polska komedia z 1972 roku w reżyserii Stanisława Barei, z Wojciechem Pokorą w roli głównej. Film opowiada historię Stanisława Marii Rochowicza, pracownika muzeum, który zostaje niesłusznie oskarżony o kradzież obrazu.
Fabuła filmu rozpoczyna się w muzeum sztuki, gdzie Stanisław Maria Rochowicz (Wojciech Pokora) pracuje jako historyk sztuki. Pewnego dnia z magazynu znika jeden z obrazów, autorstwa Bogdana Adamca. Milicja rozpoczyna poszukiwania, a Rochowicz staje się głównym podejrzanym.
Rochowicz jest przekonany o swojej niewinności, ale nie ma żadnych dowodów, które by to potwierdziły. Postanawia więc ukryć się, aby mieć czas na odtworzenie obrazu i zwrócenie go muzeum.
Rochowicz przebiera się za kobietę i pod nazwiskiem Marysia dostaje pracę jako pomoc domowa w domu Wiesława Karpiela (Wiesław Gołas), zamożnego biznesmena. Karpiel jest przekonany, że Marysia to jego dawna znajoma, z którą miał romans.
W nowym otoczeniu Rochowicz zaczyna odgrywać rolę kobiety. Początkowo nie radzi sobie z obowiązkami, ale z czasem zaczyna się do nich przyzwyczajać.
W międzyczasie milicja nadal poszukuje Rochowicza. W końcu udaje im się go namierzyć, ale Rochowiczowi udaje się uciec.
W końcu Rochowiczowi udaje się odtworzyć obraz i zwrócić go muzeum. Milicja wycofuje zarzuty wobec niego, a Rochowicz może wrócić do normalnego życia.
Poszukiwany, poszukiwana to klasyczna komedia Stanisława Barei, pełna humoru i absurdu. Film jest satyrą na PRL-owską rzeczywistość, ale jednocześnie jest też zabawną i wzruszającą opowieścią o ludzkich losach.
Oto kilka kluczowych elementów filmu, które warto podkreślić:
Poszukiwany, poszukiwana to film, który warto zobaczyć, jeśli interesują Cię komedie Stanisława Barei, albo jeśli chcesz poznać PRL-owską rzeczywistość z przymrużeniem oka.
| reżyseria | Stanisław Bareja |
| scenariusz | Stanisław Bareja, Jacek Fedorowicz |
| gatunek | Komedia |
| produkcja | Polska |
| premiera | 22 kwietnia 1973 (Światowa i polska premiera kinowa) |
| na podstawie | Stanisław Bareja (dialogi) / Jacek Fedorowicz (dialogi) |
| dystrybucja | Syrena EG |
| studio | Zespół Filmowy "Pryzmat" |
| tytuł oryg. | Poszukiwany, poszukiwana |
| inne tytuły | Man - Woman Wanted Miedzynarodowe He Is Wanted - She Is Wanted Wielka Brytania |
| Aktor | Postać |
|---|---|
| Wojciech Pokora | Stanisław Maria Rochowicz / Marysia |
| Jolanta Bohdal | Kasia, żona Rochowicza |
| Mieczysław Czechowicz | Pan "profesor" |
| Maria Chwalibóg | Karpielowa |
| Jerzy Dobrowolski | "Wieczny" dyrektor |
| Wiesław Gołas | Wiesław Karpiel |
| Adam Mularczyk | Malarz Bogdan Adamiec |
| Barbara Rylska | Żona "wiecznego" dyrektora |
| Wojciech Siemion | Prokurator |
| Jolanta Wołłejko | Niania, przyjaciółka "Marysi" |
| Krystyna Borowicz | Górecka |
| Zofia Czerwińska | Sublokatorka Karpielów, ich była gosposia |
| Jerzy Januszewicz | Mężczyzna w tramwaju |
| Maria Kaniewska | Klientka kupująca cukier |
| Witold Kałuski | Górecki |
| Jan Kobuszewski | Hydraulik |
| Bohdan Łazuka | Inżynier Rawicz, szef Kasi Rochowicz |
| Tadeusz Pluciński | Trener miotaczek |
| Wojciech Rajewski | Strażnik w galerii |
| Zbigniew Skowroński | Właściciel psa "Alexa" |
| Zdzisław Szymański | Robotnik we włazie |
| Jerzy Moes | Mężczyzna na przyjęciu u Góreckich |
| Michał Żołnierkiewicz | Mężczyzna w tramwaju |
| Andrzej Krasicki | Dyrektor muzeum |
| Juliusz Kalinowski | Urbanista |
| Stanisław Tym | Urzędnik pieczętujący obraz Adamca |
| Filip Łobodziński | Antoś, syn Góreckich |
| Jan Kociniak | Podwładny dyrektora z rachunkiem na "racjonalizację" |
| Stanisław Bareja | Mężczyzna goniący samochód Rechowicza |
Poszukiwany, poszukiwana to polski film komediowy z 1972 roku w reżyserii Stanisława Barei. Film opowiada o Stanisławie Marii Rochowiczu (Wojciech Pokora), pracowniku muzeum, który zostaje niesłusznie oskarżony o kradzież obrazu autorstwa Bogdana Adamca (Adam Mularczyk).
Fabuła
Akcja filmu rozgrywa się w Warszawie. Stanisław Maria Rochowicz jest pracownikiem muzeum sztuki. Jest to człowiek inteligentny, ale jednocześnie naiwny i łatwowierny. Pewnego dnia z magazynu muzeum znika obraz autorstwa Bogdana Adamca. Milicja rozpoczyna poszukiwania złodzieja i szybko skupia się na Rochowiczu.
Rochowicz zostaje przesłuchany przez milicję, ale zaprzecza, że miał cokolwiek wspólnego z kradzieżą. Wkrótce jednak pojawia się świadek, który twierdzi, że widział Rochowicza w pobliżu muzeum w czasie, kiedy doszło do kradzieży. Rochowicz zostaje aresztowany i osadzony w areszcie śledczym.
Rochowicz jest załamany. Nie rozumie, dlaczego został oskarżony o coś, czego nie zrobił. Postanawia uciec z aresztu, aby oczyścić swoje imię. Udaje mu się to, ale musi ukrywać się przed milicją.
Rochowicz postanawia odtworzyć obraz, który ukradł mu Adamiec. Udaje mu się to, ale nie może go zwrócić do muzeum, ponieważ jest to dowodem w sprawie.
Rochowicz zaczyna pracować jako pomoc domowa u Wiesława Karpiela (Wiesław Gołas). Karpiel jest bogatym biznesmenem, który jest rozczarowany swoim życiem. Rochowicz pomaga Karpielowi odnaleźć radość życia.
Wkrótce milicja wpada na trop prawdziwego złodzieja obrazu. Rochowicz jest uniewinniony i może wrócić do domu.
Analiza
Poszukiwany, poszukiwana to film, który bawi i skłania do refleksji. Jest to komedia, ale porusza też poważne tematy, takie jak niesłuszne oskarżenia, sprawiedliwość i poszukiwanie sensu życia.
Film jest znakomitym przykładem twórczości Stanisława Barei. Bareja był mistrzem satyry społecznej i potrafił w zabawny sposób wytykać wady polskiego społeczeństwa. W Poszukiwanym, poszukiwanej wyśmiewa się on między innymi absurdów systemu prawnego, bezmyślności milicji i bierności społeczeństwa.
Ważniejsze motywy
- Niesłuszne oskarżenie. Główny bohater filmu jest niesłusznie oskarżony o kradzież. Jest to motyw, który pojawia się w wielu filmach Barei. Reżyser pokazuje w ten sposób, jak łatwo można kogoś skrzywdzić, wydając na niego niesprawiedliwy wyrok.
- Sprawiedliwości. Rochowicz walczy o sprawiedliwość. Chce oczyścić swoje imię i udowodnić, że jest niewinny. To motyw, który jest bliski wielu ludziom. Każdy z nas chciałby, aby w sytuacji, gdy zostałby niesłusznie oskarżony, mógł walczyć o swoje prawa.
- Poszukiwania sensu życia. Karpiel jest bogatym biznesmenem, ale jest nieszczęśliwy. Nie znajduje sensu w swoim życiu. Rochowicz pomaga mu odnaleźć radość życia. To motyw, który jest uniwersalny. Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia zastanawia się, jaki jest sens naszego istnienia.
Ocena
Poszukiwany, poszukiwana to jeden z najlepszych filmów Stanisława Barei. Jest to zabawna i poruszająca komedia, która nadal jest aktualna. Film jest znakomitym przykładem polskiego kina.
"Poszukiwany, poszukiwana" to polska komedia z 1972 roku, w reżyserii Stanisława Barei, która w zabawny sposób ukazuje absurdalne sytuacje epoki PRL-u. Główny bohater, Stanisław Maria Rochowicz (Wojciech Pokora), znany historyk sztuki, zostaje niesłusznie oskarżony o kradzież cennego obrazu. Postanawia on uniknąć aresztu i stawić czoła wymiarowi sprawiedliwości, ale zamiast tego wpada na nietypowy pomysł - ukryje się w damskim przebraniu, udając kobietę o imieniu Marysia.
Rozpoczyna się seria absurdalnych wydarzeń, gdy Rochowicz, czyli teraz Marysia, wciela się w rolę gospodyni domowej. Na początku zmagania z nową tożsamością nie są łatwe - nieporadnie stara się wywiązać z obowiązków domowych. Jednak wraz z upływem czasu, dzięki swojej inteligencji i sprytowi, zyskuje coraz lepsze posady u różnych pracodawców.
Przygody Marysi prowadzą nas przez różnorodne środowiska peerelowskiej Polski lat 70. Począwszy od małżeństwa, które swoją dostatniość zawdzięcza psu rasowej krwi, poprzez rzekomego profesora zajmującego się badaniem zawartości cukru w cukrze, aż po nowobogacką rodzinę Góreckich, gdzie Marysia musi poradzić sobie z rozrabiaką synalkiem.
Czarno-białe obrazy codzienności PRL-u, pełne absurdu i paradoksów, przeplatają się z humorystycznymi sytuacjami, w których bohater stara się zachować pozory normalności, nie wzbudzając podejrzeń. Jednak kiedy w końcu dochodzi do odnalezienia zaginionego obrazu, Rochowicz (czy raczej Marysia) musi podjąć decyzję - czy wrócić do dawnego życia czy też pozostać w nowej roli, która przynosi mu więcej korzyści niż praca w muzeum.
"Poszukiwany, poszukiwana" to nie tylko komedia pełna humoru i zabawnych sytuacji, ale również subtelna satyra na ówczesną rzeczywistość społeczną i system polityczny. Stanisław Bareja w mistrzowski sposób ukazał absurdalność życia w Polsce Ludowej, gdzie czasem jedynym sposobem na przetrwanie było przyjęcie nietypowej tożsamości i zderzenie się z absurdem życia codziennego.
"Poszukiwany, poszukiwana" to pełna humoru i ironii komedia z 1972 roku, której reżyserem jest Stanisław Bareja. Opowiada ona historię Stanisława Marii Rochowicza (Wojciech Pokora), pracownika muzeum sztuki, który zostaje niesłusznie oskarżony o kradzież cennego obrazu. Zamiast stawić czoła wymiarowi sprawiedliwości, postanawia on zmienić tożsamość, przebierając się za kobietę o imieniu Marysia.
Rozpoczyna się szereg absurdalnych sytuacji, gdy Rochowicz, czyli teraz Marysia, wciela się w rolę służącej. Na początku zmagania z nową identycznością są trudne - Marysia nieporadnie radzi sobie z obowiązkami domowymi. Jednakże, dzięki swojej sprytnej naturze, z biegiem czasu udaje jej się zyskać coraz lepsze posady u różnych pracodawców.
Przygody Marysi zaprowadzają nas przez różnorodne środowiska epoki PRL-u. Rozpoczynając od bogatego małżeństwa, które swój dobrobyt zawdzięcza rasowej suczce, poprzez pozornego profesora zajmującego się analizą zawartości cukru w cukrze, aż po zamożną rodzinę Góreckich, gdzie Marysia musi zmierzyć się z nieokiełznanym synem.
Obrazy codziennego życia PRL-u, wypełnione absurdem i paradoksami, przeplatają się z komicznymi sytuacjami, w których bohater stara się zachować pozory normalności, aby uniknąć podejrzeń. Jednakże, gdy w końcu dochodzi do odnalezienia zaginionego obrazu, Rochowicz (czy raczej Marysia) musi podjąć decyzję - powrócić do swojego dawnego życia czy też pozostać w nowej roli, która przynosi mu więcej korzyści niż praca w muzeum.
"Poszukiwany, poszukiwana" to nie tylko komedia pełna humoru i absurdalnych sytuacji, ale także subtelna satyra na ówczesną rzeczywistość społeczną i polityczną. Stanisław Bareja w mistrzowski sposób ukazał absurd życia w Polsce Ludowej, gdzie czasami jedynym wyjściem było przyjęcie nietypowej tożsamości i konfrontacja z absurdem codzienności.
